Skip to main content

Comfortzone: “Situatie waarbinnen iemand zich veilig en ontspannen voelt”.

Er zijn mensen voor wie niets te gek is, die dol zijn op afwisseling, altijd in zijn voor iets nieuws. Echt avontuurlijke mensen. Heerlijk lijkt me dat, ik overschat dan ook graag mijn avontuurlijke kant. Gewoon, omdat vrijheid op dat niveau me erg aantrekt. Maar eigenlijk ben ik een ontzettend gewoontemens. Lekker binnen mijn comfortzone, en dan af en toe mijn nek uitsteken om te kijken of er verderop misschien toch iets staat te gebeuren dat de moeite waard is. Een beetje als een slak, of een schildpad. Zo wil ik dus ook altijd graag nieuwe wijnen ontdekken, andere smaken leren kennen. Hopelijk op iets geweldigs stuiten, iets dat ik nog niet ken. Ja, dat wil ik, echt.

Laatst ging ik een dagje naar Utrecht, waar ik uiteraard een wijnbar opzocht. Ik laat het welbekende Lefebvre voor nu links liggen, en ga naar het knussere VinVin. Dat ik zo nu en dan iets te veel onder mijn eigen steen leef blijkt maar weer wanneer de sommelier trots verteld dat zij in 2016 tot beste wijnbar van Nederland zijn uitgeroepen, net als Wijn bij Stijn in 2017. Dat wist ik dan gelukkig wel, is er toch een soort van stijgende lijn in mijn kennis van de actualiteiten…

En dan blijkt er geen kaart te zijn, een concept waar ik helemaal voor ben. Want het betekend speelruimte voor de sommelier, de mogelijkheid om snel te wisselen en gebruik te maken van mooie aanbiedingen en pareltjes die spontaan op je pad komen. Het houd wel in dat ik dus moet kiezen vanuit het niets, gewoon gebaseerd op waar ik zin in heb. Resultaat: keuzestress!

Het nadeel van stress, welke variant dan ook, is dat het mijn avontuurlijke kant als sneeuw voor de zon doet smelten. Maar kom op nou, niet zo stijf Güppertz, ze kunnen je hier vast goed adviseren. Dus daar komt het: heeft u ook iets uit Oostenrijk (ken je al, ken je al…)? “Ja mevrouw, wat dacht u van een Roter Veltliner?” En dat lijkt mij wel wat, want het zou zomaar iets kunnen zijn dat ik nog niet ken. Roter Veltliner is namelijk een niet zo wijdverbreid druivenras, een specialiteit uit de Wagram. Meestal een fijne combinatie van frisse fruitigheid met een mooie vulling en lichte rondeur. Dat doe ik dan misschien toch nog best goed deze avond, fingers crossed.

De sommelier verschijnt weer aan mijn tafeltje, gewapend met glas en fles. Een prachtige fles, van een mij zeer bekend wijnhuis, waar ik al jaren mee werk. Wat een heerlijk moment: dit ken ik! Oh wacht, het doel was iets nieuws ontdekken, onbekende smaken beleven en uit mijn comfortzone stappen.

Misschien bij mijn tweede glas dan…